Spoedzorg

Momenteel organiseren we vanuit het cluster gezelschapsdieren op een aantal plekken in Nederland rondetafelgesprekken. Wij willen de KNMvD hiermee weer meer zichtbaar maken, laten zien waar de KNMvD voor staat en onderwerpen bespreken die in onze ogen belangrijk zijn. Het eerste gesprek was een succes. Helaas was de jongere generatie dierenartsen niet goed vertegenwoordigd. Sterker nog er was er maar één aanwezig, terwijl deze generatie juist erg belangrijk is voor de toekomst van de beroepsgroep.

Zo zijn er de laatste tijd veel zorgen over het invullen van vacatures en veel zorgen over het invullen van de spoeddiensten. In het verleden was het vanzelfsprekend dat bij het beroep van dierenarts diensten hoorden, daar viel men niet over. Tegenwoordig wordt in vacatures juist heel hard geroepen dat er bij die baan of die praktijk geen diensten gedraaid hoeven te worden.

Er is duidelijk een verandering gaande in de manier waarop we ons leven willen indelen. Dat speelt niet alleen binnen de diergeneeskunde. Men leeft niet meer om te werken, maar men werkt om te kunnen leven. De meeste jong afgestudeerde dierenartsen willen niet meer die veertigurige werkweek en daarbovenop diensten draaien, wat voor de oudere generatie vanzelfsprekend was. Dan hebben we ook nog eens de eigenaren die elk jaar veeleisender lijken. En als laatste is er een angst die jonge dierenartsen ervaren bij het op eigen kracht draaien van diensten, waardoor ze hier mogelijk op kunnen afhaken. Hierdoor lukt het in delen van Nederland niet meer om de spoedzorg binnen de diergeneeskunde goed geregeld te krijgen. Dit baart mij en meerderen met mij zorgen. Want wat ook gezegd wordt in de media of door onwetende mensen, ons hart ligt wél bij die dieren, we willen ze helpen wanneer ze ons nodig hebben, maar we willen ook zelf op een fijne manier kunnen leven.

Ik denk oprecht dat, als we als dierenartsen gaan samenwerken in plaats van elkaar als concurrent te blijven zien, we een oplossing kunnen vinden waardoor de diensten niet langer afschrikken, maar ook minder belastend zijn en dat we ze heel misschien zelfs wel weer leuk gaan vinden.

Uiteraard moeten we dan ook de jonge nieuwe dierenartsen de steun geven die ze nodig hebben om die diensten aan te durven. Vrijwel elke dierenarts begint de studie bevlogen en vol passie, dan past afhaken daar toch eigenlijk niet bij?

Korie Homan
Bestuurslid Cluster Gezelschapsdieren