Tuchtrecht: Ivoren wachters
Het is goedkoper en sneller: de paraveterinair in je praktijk gebitten laten reinigen en meteen ook maar de nodige tandjes laten trekken. En mag dat nu of niet? Meestal komt de eigenaar er niet achter en zullen er ook geen klachten over komen.
Hier loopt het anders. Een eigenaar van twee cavaliertjes komt met beide honden op consult. Een van de honden blijkt wel heel erg uit het bekkie te stinken. De dierenarts verwijst de eigenaar daarom naar de paraveterinair in de kliniek die de gebitsreinigingen doet. Er wordt een afspraak gemaakt. De paraveterinair gaat aan het werk en treft een rioolbekje aan; meerdere tanden en kiezen ontbreken, en wat er nog wel zit is bedekt met tandsteen, zwarte koek, stromende pus en ontstekingen. De hoektanden zitten los, de rest is afgebroken of zwaar aangetast. De paraveterinair trekt alle resterende 27 tanden en kiezen, inclusief alle hoektanden. Dat kost overigens weinig moeite; alles zit al zo los dat er maar weinig nodig is. Alles wordt in de patiëntenkaart opgeschreven; ook het feit dat de paraveterinair de extracties uitvoert. Als de eigenaar het hondje komt ophalen wordt haar door een andere paraveterinair op de kliniek verteld dat ze een hondje zonder gebit meekrijgt. Een tikje overdonderd gaat ze huiswaarts en vraagt zich daarna af of dat nu allemaal nodig was. Haar hondje kan ook zijn tong niet meer binnenhouden.
In eerste instantie belt de eigenaar om haar ongenoegen te uiten, en te vragen of er een zenuwbeschadiging kan zijn ontstaan. Vijf weken later belt de dierenarts terug dat hij zal overleggen met een specialist tandheelkunde. Dat doet hij ook, en meldt aan de eigenaar dat volgens de specialist het tongprobleem waarschijnlijk door de langdurige ontstekingen komt. De eigenaar dient uiteindelijk een klacht in tegen de paraveterinair. Intussen is ze er achter dat een paraveterinair geen tanden en kiezen mag trekken en daarbij vindt ze dat ze slecht is voorgelicht. Er had vooraf een röntgenfoto moeten worden gemaakt en er had ook iemand tijdens de operatie kunnen bellen. Het Tuchtcollege heeft geen twijfel over de noodzaak om alles eruit te trekken. Sommige onderdelen zaten misschien heel erg los, maar voor alle vier de hoektanden gelooft het Tuchtcollege dat niet. In de patiëntenkaart staat ook dat de gebitselementen zijn ‘getrokken’. En hoe los alles er ook bij hing, extractie van tanden en kiezen is verbreken van levend weefsel. Handelingen die levend weefsel verbreken zijn voorbehouden aan de dierenarts. De paraveterinair had dit aan de dierenarts moeten overlaten.
Het Tuchtcollege wil de noodzaak van de behandeling zelf echt niet ter discussie stellen, en spreekt zich ook niet uit over de hangende tong. De keuze voor een röntgenfoto, het vooraf bespreken van de mogelijke behandeling, het tijdens de operatie wel of niet bellen en de afhandeling van de klachten achteraf vallen volgens het Tuchtcollege niet onder verantwoordelijkheid van de paraveterinair. In de uitspraak wordt helaas niet toegelicht waarom niet. Het enige wat vaststaat is dat de paraveterinair geen tandjes had mogen trekken. Die bevoegdheid (verbreken van levend weefsel) houdt ook de Wet dieren strikt bij dierenartsen. Heel streng wordt er niet tegen opgetreden; de paraveterinair krijgt een waarschuwing.
Wie steekt er nu zijn tong uit?
